Klinische psychiatrie
In de klinische psychiatrie bij psychosen wordt het gedrag en de beleving als uitgangspunt genomen voor de diagnostiek om vast te stellen van welke ziekte er sprake is. De uitingsvormen zoals hallucinaties en wanen worden daar gezien als symptomen van een achterliggende ziekte en niet als signaal van levensproblemen. Deze uitingsvormen noemt men in de klinische psychiatrie psychotische verschijnselen en dat zijn vooral die vormen van gedrag en beleven die niet eenvoudig te begrijpen zijn, als bijzonder vreemd overkomen, niet goed passen binnen onze dagelijkse levenservaringen. Gedragingen en belevingen die de gewone burger beangstigen en ook als onbegrijpelijk ervaren worden.
Stemmen horen, beelden zien en andere bijzondere waarnemingen, worden beschouwd als psychotische ervaringen, omdat ze toegewezen worden aan zich buiten de persoon afspelende invloeden. Dat is ook de reden waarom men wanen of heel sterk persoonlijke getinte overtuigingen, in de klinische psychiatrie beschouwd worden als psychotische ervaringen. In de klinische psychiatrie wordt op de inhoud van deze ervaringen weinig ingegaan omdat men nog al eens van mening is daarmee het verschijnsel te verergeren.
Men neigt in de klinische psychiatrie psychotische verschijnselen te behandelen met medicijnen (neuroleptica), waardoor de levensproblemen van de patiënt niet de aandacht krijgen die ze verdienen. Daardoor blijven die ook voort duren en ontstaat in de klinische psychiatrie een heel negatief beeld over hallucinaties en wanen als gevolg van de manier waarop men ze aan ziekte toewijst. Dat is jammer en schadelijk. Hiermee is niet gezegd dat als men anders met deze uitingsvormen zou omgaan alle problemen zouden zijn opgelost. Hier mee wordt alleen gezegd dat het een oplossing van levensproblemen in de weg staat, omdat de oorzaken van het gedrag en beleven, zoals stemmen horen, niet worden nagegaan.
De klinische psychiatrie gaat zo eenzijdig vooral om met wat zij psychotische ervaringen noemt. Er is in de klinische psychiatrie meer ruimte voor een gedifferentieerde benadering bij depressieve klachten, angst, dwang verschijnselen etc. daar staat de klacht zelf centraal en krijgt ook de relatie met de levensgeschiedenis aandacht.
